دیدگاه: استفاده چین از سلاح‌های کشتار جمعی علیه جهانیان

سلاح‌های هسته‌ای، بیولوژیکی و شیمیایی در طی جنگ سرد به‌عنوان سلاح‌های کشتار جمعی شناخته می‌شدند. بعدها، سلاح‌های رادیولوژیکی نیز به عنوان شکل دیگری از سلاح‌های کشتار جمعی در نظر گرفته شدند.

هر یک از این سلاح‌ها تأثیر وحشتناکی داشتند: می‌توانستند تعداد زیادی از مردم را بکشند. به همین دلیل قوانینی برای ممنوعیت استفاده از آن‌ها وضع و تا حد زیادی رعایت شد. از سال ۱۹۴۵، دیگر از سلاح‌های هسته‌ای استفاده نشد. سلاح‌های بیولوژیکی نیز از زمان جنگ دوم چین و ژاپن (۱۹۳۷-۱۹۴۵) استفاده نشده‌اند که در آن واحد ۷۳۱ ارتش ژاپن از این سلاح‌ها در چین، علیه غیرنظامیان و سایر اسیران جنگی متفقین استفاده کرد.

گرچه در جنگ داخلی سوریه از سلاح‌های شیمیایی استفاده شد، اما از زمان جنگ جهانی اول و استفاده ایتالیا از این سلاح‌ها در جنگ دومش علیه اتیوپی، از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۶، استفاده گسترده‌ای از مواد یا سموم شیمیایی در جنگ‌های بین‌دولتی مشاهده نشده است. ابرقدرت‌ها در طول جنگ سرد و یا پس از آن، از ذخایر قابل توجه سلاح‌های کشتار جمعی خود استفاده نکردند.

هر یک از این نمونه‌ها نشان‌دهنده استفاده آگاهانه و عامدانه دولت‌ها از این سلاح‌ها بود. اما جهان باید تأثیر استفاده‌های پنهان، سهوی یا سهل‌انگارنه از سلاح‌های کشتار جمعی را نیز در نظر بگیرد. باید وظیفه یک دولت برای نظارت بر قلمروی خود و مسئولیتش در قبال آنچه در داخل مرزهایش رخ می‌دهد، نیز در نظر گرفته شود.

باید با اعمال شدیدترین تحریم‌ها در صورت نقض قوانین استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی، مانع استفاده از آن‌ها شد. زمان آن فرا رسیده که تعریف به‌روزتری از سلاح‌های کشتار جمعی به جهانیان ارائه کنیم تا بدانند که عملاً از سلاح‌های کشتار جمعی استفاده شده است، بدون آن‌که هیچ عواقبی برای استفاده‌کنندگانش در پی داشته باشد. یکی از نمونه‌های آن نشت سیاه زخم از یک مرکز تحقیقاتی نظامی در وردلوفسک (یکاترینبورگ کنونی) در اتحاد جماهیر شوروی، در سال ۱۹۷۹ بود. بیش از ۶۶ تن از شهروندان شوروی توسط دولت این کشور کشته و تعداد زیادی بیمار شدند. اتحاد جماهیر شوروی هرگز مسئولیت این استفاده ناخواسته از سلاح‌های کشتار جمعی را بر عهده نگرفت. آنان مسئولیت یک مورد دیگر که از این هم بدنام‌تر بود، بر عهده نگرفتند: فاجعه هسته‌ای چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ که هنوز هم آثار آن باقی است.

علی‌رغم تصور رایج، در حال حاضر چین از سلاح‌های کشتار جمعی علیه ایالات‌متحده استفاده می‌کند. پکن در حال حاضر دارد به مراتب فاجعه بارتر از شوروی از سلاح‌های کشتار جمعی استفاده می‌کند.

همه‌گیری مواد مخدر

اولین مورد، همه‌گیری مواد مخدر است که تنها در ایالات‌متحده زندگی ده‌ها میلیون نفر را از بین برده و مختل کرده است. باید آن را یک حمله شیمیایی در نظر گرفت، نه یک همه‌گیری. مواد شیمیایی اولیه از چین برای کارتل‌های مکزیک فرستاده می‌شوند تا به ایالات‌متحده و سراسر جهان منتقل شوند. رژیم، شرکت‌ها و کارتل‌های چین باید مسئول استفاده از این سلاح‌های کشتار جمعی دانسته شوند. باید از تحریم‌های فوری و سایر مجازات‌ها علیه آن‌ها و خود چین استفاده شود زیرا تمایلی به نظارت بر قلمروی خود و کنترل صادراتش نشان نمی‌دهد و در نتیجه به‌طور غیرمستقیم از سلاح‌های کشتار جمعی علیه آمریکا استفاده می‌کند.

کووید۱۹

دومین مورد همه‌گیری کووید۱۹ است که نمونه‌ای از استفاده‌ پنهان یا سهوی رژیم چین از سلاح‌های کشتار جمعی علیه شهروندان خود، ایالات متحده و سایر نقاط جهان محسوب می‌شود. تاکنون بیش از ۵ میلیون نفر جان خود را از دست داده‌اند، بر سلامت میلیون‌ها نفر اثرات ماندگار گذاشته است، ده‌ها میلیون نفر بیمار شده‌اند و زندگی، رفاه، سلامت روان، ایمنی، آموزش‌وپرورش و شرایط کاری مردم با اختلالات جدی و پایدار مواجه شده است.. اثرات عمیق و پایدار سیاسی، روانی، فیزیولوژیکی و اقتصادی را نیز باید در نظر گرفت.

رژیم چین در این دو مورد از سلاح‌های کشتار جمعی با اثرات فاجعه‌بار بر جهانیان استفاده کرده است و هیچ مجازاتی علیه‌اش اعمال نشده است و حتی به عنوان استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی به رسمیت شناخته نمی‌شود. تحریمها‌ و اقدامات سخت‌گیرانه می‌توانند پکن را تنبیه ‌کنند و مانع از استفاده‌های آتی ‌شوند. متأسفانه، به‌دلیل عدم آگاهی و نگرانی بسیاری از کسانی که منافعی در چین دارند، چنین اتفاقی نیفتاده است.

با توجه به آن‌که اقدامات رژیم چین، به‌عنوان استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی به رسمیت شناخته نمی‌شوند، حامیان این رژیم در سراسر جهان رویکرد تجاری عادی خود را نسبت به آن حفظ می‌کنند. این موضوع شامل نخبگان آمریکایی در وال استریت، سیستم سیاسی ایالات متحده و رسانه‌های این کشور نیز می‌شود.

تأیید رسمی استفاده چین کمونیستی از سلاح‌های کشتار جمعی می‌تواند باعث شود این رژیم به عنوان خطرناک‌ترین رژیم جهان شناخه شود زیرا قصد و تواناییش را دارد و بزرگ‌ترین نقض قوانین و هنجارهای بین‌المللی در جهان را انجام داده است.

برای رفع این مشکل، کارهای زیادی باید انجام شود. فوراً باید سه اقدام صورت گیرد:

اول، رسانه‌های جهان باید این موارد را همان‌گونه که هستند، به رسمیت بشناسند: حملات کشتار جمعی علیه غیرنظامیان. این واقعیت آشکار باید آن‌قدر تکرار شود که جهان این حملات را استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی بداند و خواستار پاسخ‌گویی شود.

دوم، دولت‌ها، سازمان‌های بین‌دولتی مانند سازمان ملل متحد و سازمان‌های غیردولتی باید در قوانین مربوط به تأثیرات و پیامدهای سلاح‌های کشتار جمعی تجدیدنظر کنند و تنها بر سلاح‌های هسته‌ای، بیولوژیکی یا شیمیایی تمرکز نداشته باشند و باید چین را به‌خاطر استفاده از این سلاح‌ کشتار جمعی محکوم کنند. اگر دولتی به‌طور طراحی‌شده یا غیرطراحی‌شده، یک بیماری همه‌گیر را منتشر کند، به این معنا است که از یک سلاح کشتار جمعی علیه جهان استفاده کرده است و مقصر پیامدهای آن محسوب می‌شود و باید برای جلوگیری از تکرار چنین مواردی در آینده، مجازات شود.

سوم، دولت ایالات متحده باید این حملات را استفاده از سلاح کشتار جمعی بنامد و از تمام توان دولت برای مبارزه با پیامدهای هر دو حمله استفاده کند. هم برای مقابله با حمله کشتار جمعی مواد مخدر و هم برای مقابله با حمله کشتار جمعی کووید۱۹ باید به یک اندازه تلاش کرد. رژیم چین باید به‌خاطر استفاده از این سلاح‌های کشتار جمعی علیه ایالات متحده تحریم شود و باید به قربانیان جهان غرامت بپردازد. غرامت‌ از محل دارایی‌های چین در ایالات متحده و در سطح جهان شروع خواهد شد. گام دوم ممنوعیت سرمایه‌گذاری ایالات متحده یا سایر نهادها در چین خواهد بود. گام سوم می‌تواند ممانعت از حضور شرکت‌های چینی در بازارهای مالی یا سایر بازارهای ایالات متحده باشد.

باید اقدامات قوی انجام داد. زیرا اگر چین به‌خاطر نقض قوانین استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی تحریم نشود، تشویق می‌شود که به اقداماتش ادامه دهد و قوانین بیشتری را زیر پا بگذارد، به‌عنوان مثال از سلاح‌های هسته‌ای استفاده کند. رژیم چین باید به جهانیان غرامت دهد و جامعه بین‌المللی باید آن را وادار به پرداخت این بدهی کند.

نوشته: بردلی آ. تایر یکی از اعضای موسس کمیته خطر کنونی چین است و نویسنده کتاب «چگونه چین جهان را می‌بیند: هان سانتریسم و تعادل قدرت در سیاست بین الملل» است.