دستور کار ۲۰۳۰ سازمان ملل متحد در خصوص محدودیت‌های کشاورزی

آلکس نیومن، یکی از خبرنگاران فعال در صحنه بین‌المللی و یکی از برندگان جایزه در این حوزه با بیش از یک دهه فعالیت، در مورد دستور کار ۲۰۳۰ سازمان ملل متحد برای توسعه پایدار صحبت کرد. او در سخنان خود به سیاست‌های دولت در خصوص محدودسازی کشاورزی و تحول در سیستم‌های غذا در بخش‌های مختلف جهان اشاره کرد.

دستور کار ۲۰۳۰ یک طرح اجرایی است که از سوی سازمان ملل متحد (U.N.) منتشر شده و هدف آن، دستیابی به ۱۷ هدف برای توسعه پایدار (SDG) است. تمام کشورهای عضو سازمان ملل متحد، این اهداف و دستور کار ۲۰۳۰ برای توسعه پایدار را در سال ۲۰۱۵ پذیرفته‌اند.

نیومن در یکی از مصاحبه‌های اخیر خود با اپک‌تایمز گفت که دبیر کل سازمان ملل متحد، بان کی‌مون دستور کار ۲۰۳۰ را «اعلامیه جهانی استقلال» (pdf) نامیده است.

 او گفت «به نظر من، این دستور کار یک حرکت مستقیم به سمت اعلام استقلال است… بنابراین، به جای آن‌که کشورهای مستقل باشیم، به کشورهایی وابسته به یکدیگر تبدیل خواهیم شد.»

نیومن اشاره کرد که دستور کار ۲۰۳۰، «تمام عناصر زندگی نوع بشر و تمامی عناصر اقتصاد» از جمله توزیع دوباره ثروت، نه تنها در داخل کشورها، بلکه در میان کشورها را در بر دارد. او افزود که این دستور کار «خصوصاً می‌گوید که باید شیوه مصرف و تولید کالاها را عوض کنیم.»

نیومن گفت که هدف شماره دو در دستور کار ۲۰۳۰ به طور خاص مربوط به غذا است.

سازمان ملل متحد، اجلاس سران سیستم‌های غذا را در سپتامبر سال ۲۰۲۱ برگزار کرد. در این اجلاس بر «استفاده از قدرت سیستم‌های غذایی» تأکید شد تا بتوان تا سال ۲۰۳۰ به ۱۷ هدف توسعه پایدار که در بیانیه سازمان ملل متحد بیان شده است، دست یافت.

در این بیانیه اشاره شده که «همه باید در همه جا اقدام کرده و با هم کار کنند تا شیوه تولید، مصرف و تفکر نسبت به غذا را متحول سازند.»

تصاحب زمین‌های کشاورزی

نیومن گفت که دستور کار برای توسعه پایدار در دهه ۱۹۷۰ و زمانی مطرح شد که سازمان ملل متحد سعی کرد تا آن را در سال ۱۹۷۶ در یک کنفرانس در ونکوور کانادا تعریف کند.

در این کنفرانس که اولین کنفرانس سازمان ملل متحد با موضوع سکونتگاه‌های انسان بود و با عنوان سکونتگاه I برگزار شد، اعلامیه ونکوور (pdf) مورد پذیرش واقع شد. این اعلامیه، در واقع گزارشی بود که در آن توصیه‌هایی برای کشورهای عضو سازمان ملل متحد بیان شده بود.

نیومن به گزیده‌ای از این گزارش اشاره کرد: «نمی‌توانیم زمین را یک دارایی معمولی بدانیم که افراد به تنهایی آن را کنترل می‌کنند و فشارها و ناکارآمدی‌های بازار بر آن وارد می‌شود. مالکیت خصوصی زمین، یکی از ابزارهای تجمیع و تمرکز ثروت است که به خودی خود منجر به نابرابری در جامعه خواهد شد.»

نیومن گفت که به نظر او سازمان ملل متحد می‌خواهد خود را از زیر بار مالکیت خصوصی زمین رها کند. «همه جای دنیا شاهد این موضوع هستیم. این مسأله فقط مربوط به کشور هلند نیست.»

او تصور می‌کند که جنگی بین کشاورزان و مالکین زمین‌ها، به ویژه آن‌هایی که مستقل بوده یا بخشی از این سیستم نیستند، در خواهد گرفت. «آن‌ها می‌خواهند کشاورزان کوچک و حتی کشاورزان متوسط را از زمین‌های خود برانند و می‌خواهند همه این زمین‌ها را تحت کنترل این شراکت عمومی-خصوصی فاشیستی – فکر می‌کنم که هیچ واژه بهتری نمی‌توانم برای توصیف این وضعیت پیدا کنم- در آورند.»

متمرکزساختن تأمین غذا

نیومن گفت «اگر شما بتوانید تأمین غذا را کنترل کنید، همه چیز را کنترل کرده‌اید. یکی از چیزهایی که کمونیست‌ها عاشق آن هستند، این است که همه چیز را کمیاب کنند و همه را به خود وابسته سازند. تا زمانی که مستقل باشید و بتوانید از خود مراقبت کنند، نیازی نیست که دولتی باشد تا زندگی شما را راه ببرد و هر آن چیزی که شما انجام می‌دهید را کنترل کند.»

او ادامه داد و گفت «مردم آمریکا نمونه‌ای خوب برای این مسأله هستند. تا زمانی که تولید غذا به خوبی پراکنده شده باشد و در دستان تولیدکنندگان مستقل قرار داشته باشد، به سختی می‌توانید از مردم بخواهید که به خواسته‌های شما گوش کنند.»

نیومن می‌گفت که ۱۰۰ سال است که ایده کلی استفاده از غذا به عنوان سلاح و به صورت یک عامل تضمینی در جوامع کمونیستی مطرح بوده است. «این مسأله برای بسیاری از افراد دیگری هم که دستور کار ۲۰۳۰ سازمان ملل متحد، اهداف توسعه پایدار و حتی تالار گفتگوی اقتصادی جهان را ترویج می‌کنند، صادق است.»

چگونه می‌توان از تصاحب قهری غذا جلوگیری کرد

نیومن گفت که اگر مردم می‌خواهند که از تأمین غذا به عنوان ابزاری برای کنترل آن‎‌ها استفاده نشود، باید منابع غذایی جایگزینی را در محل خود پیدا کنند. «شما باید با کشاورزان محلی خود رابطه داشته باشید، به بازارهای محلی برای محصولات کشاورزی بروید، با کشاورزان محل خود معامله کنید و تا حدودی با آن‌ها به توافق برسید.» او گفت مثلاً می‌توانید هر هفته ۱۰۰ دلار به کشاورزان محلی بدهید و در عوض، همواره محصولات فصلی و تازه از آن‌ها بگیرید.

«باید شروع کنیم و ساختار دیگری برای اقتصاد به وجود آوریم، زیرا به شما قول می‌دهم که اگر به آن‌ها اجازه دهید که کل سیستم تأمین غذای شما را در دست گیرند، از آن به عنوان سلاحی علیه شما استفاده خواهند کرد. در این صورت، شما را مجبور به انجام کارهایی می‌کنند که دوست ندارید. آن‌ها قدرت حاکمیت کشور شما را تضعیف خواهند کرد. فرقی هم نمی‌کند که در ایالات متحده زندگی می‌کنید یا کشوری دیگر. در نهایت هم زمین‌های خصوصی و آزادی مردم را از آن‌ها خواهند گرفت.»

«اگر زمین کشاورزی دارید، آن را به این افراد نفروشید. آن‌ها می‌خواهند به مردم رشوه بدهند تا زمین‌های خود را ترک کنند.»